دشت غم

لاله ی یاس بیابانی منم
شمع گریان شبستانی منم
عقده ها اندر گلویم خفته است
شاخ بی برگ زمستانی منم
کس زبانم را نداند بی گمان
شعر بی مفهوم دیوانی منم
در سکوتم هست غوغایی نهان
شیون خاموش توفانی منم
قصه ها چون شب مرا دردل بود
پرده بر راز پنهانی منم
با خموشی ریزم اندر دشت غم
برف سنگین زمستانی منم
لاله ساندارم به قلبم داغها
طفل غم پرورد دامانی منم
دارم اندر بی نشانی ها نشان
گنجم و در کنج ویرانی منم
ناله ی درد است آغاز خروش
زندگی را فصل پایانی منم